این فیلم اثر زیبای دیگری از محمد حسین لطیفی است. کارگردانی که شاید کارهای متفاوتش رمز موفقیت او باشد. این فیلم با در بر گرفتن درون مایه های انسانی، عاطفی، عاشقانه و حتی در مواردی خنده تبدیل به اثری دلنشین برای بیننده شده و به بررسی زوایای اولین ماه های جنگ تحمیلی و آوارگی و جان بازی مردم خوزستان می پردازد. حامد بهداد و باران کوثری استادانه در این فیلم ایفای نقش کرده اند و چیزی که مرا متعجب می کند حضور هنرمندانه پوریا پورسرخ در این اثر است. این بازیگر نشان داده که سه کار متوالی با محمد حسین لطیفی رموز بازیگری را به او آموخته و او توانسته از شخصیت خشک و سرد ژوبین در مجموعه وفا خود را تا رضای با احساس روز سوم بالا بکشد. نکته دیگری که در فیلم به طور واضح به چشم می خورد استعمال درست لهجه خوزستانی است. در کارهای دیگر که بازیگران مجبور بودند با این لهجه صحبت کنند متاسفانه صحبت هایشان کاملا تصنعی و غیر طبیعی می نمود، اما در این فیلم گاهی اوقات این تصور به تماشاگر دست می دهد که نکند اینها خوزستانی هستند (!) و آن نشانگر این مطلب است که روی این موارد زیاد کار شده و با وسواس آن را به تصویر کشیده اند. این فیلم برنده ی ۵ سیمرغ بلورین از بیست و پنجمین جشنواره فیلم فجر است. فضا در این فیلم فوق العاده تصویر شده و در طراحی صحنه های این فیلم از اصول حرفه ای سینما پیروی شده است. حامد بهداد هم زبان عربی با لهجه عراقی را عالی ادا می کند و این چیزهاست که فیلم را زیبا کرده. صمیمیت، ساده دلی، دوستی پاک و از همه مهمتر حقیقتی که در همه اینها وجود دارد بیننده را جذب می کند تا کارگردان بتواند منظور خود را دقیقا به بیننده القا کند و آن مطلب چیزی نیست جز مظلومیت مردم خرمشهر هنگام حمله رژیم صدام، مقاومت دلیرانه بسیاری از جوانمردان این مرز و بوم هم چون محمد جهان آرا و از جان گذشتگی و یکدلی مدافعان خاک و ناموس ایران. این مطلب آخر از آنجا ادراک می شود که برای نجات خواهر رضا تمام دوستانش به کمک او می شتابند و هیچ کدام از مرگ باکی ندارند.
اردشیر ساسانی 